Ik heb een hele poos niets op deze blog geschreven, en daar was een goeie reden voor. Jan en ik werden de voorbije maanden getrakteerd op een onverwacht, gratis ritje op een grote emotionele rollercoaster. Gelukkig was het een ritje vol vreugde en positieve verwondering. Want ergens in februari werden we plots verrast door… een zwangerschap! Helemaal spontaan dan nog wel!
Na 6 jaar hemel en aarde bewegen zonder blijvend resultaat, zijn wij dus plots en zomaar in verwachting. Uiteraard is dit iets waar ik ergens in mijn achterhoofd nog een beetje op hoopte, maar wat ik totaal niet meer had verwacht. Vandaag zijn we 15 weken ver, en we kunnen het nog steeds niet goed geloven. Hoe kan dat nu opeens!?
In het begin probeerden we ons ongeloof te kanaliseren door allerlei verklaringen te bedenken. Want zo zitten wij nu eenmaal in elkaar: we willen begrijpen wat er gebeurt, zodat we vat krijgen op de situatie. Resultaat: allerlei gissingen passeerden de revue. De ene al plausibeler dan de andere.
Laat me beginnen met het grootste cliché: is het omdat ik de knop had omgedraaid en het niet meer ‘moest’ dat het nu wel gebeurde? Dit is een ‘verklaring’ waar ik destijds op het randje van agressief van werd. Werkt het echt zo? Ik kan dat nog steeds moeilijk geloven.
Of komt het omdat ik sinds januari niet meer voltijds maar 4/5de werk, en ik daardoor rustiger in het leven sta? Of omdat Jan in januari minder alcohol dronk dan gewoonlijk, en in februari meedeed aan Tournée Minérale waardoor hij een maand ‘droog’ stond? Heeft dat invloed gehad? Ik ben er niet van overtuigd. Tijdens de 5 jaar medische molen werd aan de kwaliteit van Jan zijn zwemmers immers nooit getwijfeld.
Of komt het omdat ik in februari meedeed aan een optreden van Stan van Samang? We werden gevraagd via de muziekacademie en ik heb die dag enorm gelachen, gegiecheld en gegierd. Niet te doen. Zoveel spanning en ontspanning in één dag, dat was een eeuwigheid geleden. Ik voelde me 14 jaar. Het optreden werd live uitgezonden op tv (ik zit tweede van links op de tweede rij) en ik kreeg achteraf heel veel enthousiaste berichtjes van vrienden en collega’s. Ik zweefde er dagen later nog van! Al bij al een storm in een glas water, maar wel eentje dat me altijd zal bijblijven. Heeft zoiets invloed op je vruchtbaarheid? Haha, zou wel grappig zijn. 😊
Of speelden de hormonen die ik tijdens mijn laatste icsi-poging nam misschien nog hun rol? Of waren het mijn wekelijkse bezoekjes aan de acupuncturiste?
Intussen hebben Jan en ik besloten om ons hoofd niet meer te breken over ‘het waarom’. Wij hebben het geluk en het voorrecht om tegen alle verwachtingen in toch zwanger te worden, en daar zijn we ongelooflijk dankbaar voor. Voor de rest leggen we ons erbij neer dat dit niet te verklaren valt, en duimen we voor een goede ontwikkeling van onze onverwachte maar zeer welgekomen ongeboren spruit…
Ik kus je, ik sus je
Een poosje later kregen we wel fantastisch nieuws: de behandeling was gelukt, ik was zwanger!! Een zalig roze wolkje dreef voorbij en we droomden, voorzichtig maar gelukkig, van wat er allemaal komen zou. Het wolkje veranderde echter snel in een onweerswolk: het hcg (zwangerschapshormoon) in mijn bloed steeg wel, maar onvoldoende om van een gezonde zwangerschap te spreken. Wat volgde waren enkele weken van onzekerheid, met verschillende bloedprikken en echo’s om de situatie op de voet te volgen. Want er was wel een groeiend vruchtzakje te zien, maar geen nieuw leven in dat zakje. Resultaat: ik was zwanger van een zakje, en had (voor de tweede keer) een miskraam.
