Mirakels bestaan

Ik heb een hele poos niets op deze blog geschreven, en daar was een goeie reden voor. Jan en ik werden de voorbije maanden getrakteerd op een onverwacht, gratis ritje op een grote emotionele rollercoaster. Gelukkig was het een ritje vol vreugde en positieve verwondering. Want ergens in februari werden we plots verrast door… een zwangerschap! Helemaal spontaan dan nog wel!

Na 6 jaar hemel en aarde bewegen zonder blijvend resultaat, zijn wij dus plots en zomaar in verwachting. Uiteraard is dit iets waar ik ergens in mijn achterhoofd nog een beetje op hoopte, maar wat ik totaal niet meer had verwacht. Vandaag zijn we 15 weken ver, en we kunnen het nog steeds niet goed geloven. Hoe kan dat nu opeens!?

In het begin probeerden we ons ongeloof te kanaliseren door allerlei verklaringen te bedenken. Want zo zitten wij nu eenmaal in elkaar: we willen begrijpen wat er gebeurt, zodat we vat krijgen op de situatie. Resultaat: allerlei gissingen passeerden de revue. De ene al plausibeler dan de andere.

Laat me beginnen met het grootste cliché: is het omdat ik de knop had omgedraaid en het niet meer ‘moest’ dat het nu wel gebeurde? Dit is een ‘verklaring’ waar ik destijds op het randje van agressief van werd. Werkt het echt zo? Ik kan dat nog steeds moeilijk geloven.

Of komt het omdat ik sinds januari niet meer voltijds maar 4/5^de werk, en ik daardoor rustiger in het leven sta? Of omdat Jan in januari minder alcohol dronk dan gewoonlijk, en in februari meedeed aan Tournée Minérale waardoor  hij een maand ‘droog’ stond? Heeft dat invloed gehad? Ik ben er niet van overtuigd. Tijdens de 5 jaar medische molen werd aan de kwaliteit van Jan zijn zwemmers immers nooit getwijfeld.

Tobi poseert bij mijn viool 😉

Of komt het omdat ik in februari meedeed aan een optreden van Stan van Samang? We werden gevraagd via de muziekacademie en ik heb die dag enorm gelachen, gegiecheld en gegierd. Niet te doen. Zoveel spanning en ontspanning in één dag, dat was een eeuwigheid geleden. Ik voelde me 14 jaar. Het optreden werd live uitgezonden op tv (ik zit tweede van links op de tweede rij) en ik kreeg achteraf heel veel enthousiaste berichtjes van vrienden en collega’s. Ik zweefde er dagen later nog van! Al bij al een storm in een glas water, maar wel eentje dat me altijd zal bijblijven. Heeft zoiets invloed op je vruchtbaarheid? Haha, zou wel grappig zijn. 😊

Of speelden de hormonen die ik tijdens mijn laatste icsi-poging nam misschien nog hun rol? Of waren het mijn wekelijkse bezoekjes aan de acupuncturiste?

Intussen hebben Jan en ik besloten om ons hoofd niet meer te breken over ‘het waarom’. Wij hebben het geluk en het voorrecht om tegen alle verwachtingen in toch zwanger te worden, en daar zijn we ongelooflijk dankbaar voor. Voor de rest leggen we ons erbij neer dat dit niet te verklaren valt, en duimen we voor een goede ontwikkeling van onze onverwachte maar zeer welgekomen ongeboren spruit…

Aanslag op zelfvertrouwen

Tijdens de voorbije kerstvakantie besefte ik meer dan ooit dat een onvervulde kinderwens voor mij veel meer betekent dan een lege buik, lege armen en een lege kinderkamer. Er viel nog een ander slachtoffer: mijn zelfvertrouwen.

Dat besefte ik nadat ik -in een poging om mijn vertrouwen wat op te krikken- een online cursus over zelfvertrouwen volgde.

Dit is de online cursus zelfvertrouwen van sochicken. Leuk en laagdrempelig.

Ik koos voor een cursus van soChicken, en na elk hoofdstuk moest ik een paar vragen beantwoorden. Als ik achteraf bekeken een top drie maakte van de meest gebruikte woorden in mijn antwoorden, dan waren ‘ongewenst’, ‘kinderen’ en ‘kinderloos’ de absolute toppers.

Zo werd deze cursus een echte eyeopener: mijn onvervulde wens blijkt een zeer vruchtbare bodem voor een steeds groter wordende onzekerheid.

En dat is wellicht niet eens zo gek. Ik worstelde de laatste jaren namelijk met heel wat vragen, omdat ik niet (blijvend) zwanger werd. Een greep uit het aanbod: vrijen wij wel op de goede manier? Eten en drinken we wel de juiste dingen? Passen we wel bij elkaar? Willen we het niet té graag en heb ik daardoor teveel stress? Volgen wij wel de juiste behandelingen, bij de beste dokters? Zorgen de behandelingen niet voor teveel stress? Wat als het echt niet lukt, wat moet ik dan met mijn leven? Is het zielig dat ik me die vraag überhaupt stel?

Elke vraag bevatte een kiempje onzekerheid. En al die kiempjes samen vormden na verschillende jaren een heuse aanslag op mijn zelfvertrouwen. Zeker omdat het meest geruststellende antwoord -een zwangere buik en een baby- finaal uitbleef.

Nu ik me bewust ben van de voedingsbodem van mijn onzekerheid, kan ik beginnen met het omspitten van de bodem en nieuwe kiempjes planten. Om mijn vertrouwen weer op te bouwen. Hoe ik dat ga doen, weet ik niet. Maar ik vertrouw erop dat het zal lukken. Het moet. One way or another.

’t Is beslist

De eerste maand van 2017 is voorbij. Er verstreken intussen bijna twee maanden sinds onze laatste mislukte icsi. Nog steeds heb ik niet gebeld naar het ziekenhuis om alles te bespreken, of een nieuw behandelplan uit te tekenen. Want nog steeds heb ik het gevoel dat dat alle energie uit mijn lijf zal zuigen.

Ik merk dat mijn gedachten weerbarstig uitgaan naar manieren om te leren leven met mijn onvervulde kinderwens, en ik vrees dat ik het niet langer kan ontkennen. Hoe akelig ik het ook vind: we stoppen met behandelen, en accepteren wat er komt. Of… wat er niet komt.

Kan ik dit vandaag schrijven omdat ik er stilaan van overtuigd geraak dat een leven zonder kinderen ook boeiend en vervullend kan zijn? Of zit ik op een dwaalspoor en gaan mijn gedachten over twee maanden weer de hele andere kant op? Ik weet het niet.

Wat ik wel weet, is dat ik zal moeten leren om me niet meer te laten wegspoelen door de zo gevreesde golven van paniek, verdriet, onzekerheid of twijfels omdat wij geen ouders kunnen zijn, zoals de grote meerderheid in onze omgeving. Want die golven zullen er zeker nog komen.

Gelukkig ken ik intussen mijn triggers (met alle respect en liefde voor alle mensen die ik nu opnoem!): vrouwen in mijn nabije omgeving die zwanger worden, gesprekken tijdens uitjes die over de kinderen gaan, gesprekken met mensen die zich afvragen waarom we de behandelingen staken, tedere kind-ouder-momenten aanschouwen, artikels over nieuwe fertiliteitsbehandelingen, allerhande succesverhalen van vrouwen die niet zwanger konden worden en dat plots wel werden door (vul eender wat in)…

Hoe ik me hiertegen zal wapenen? Die zoektocht krijgt vanaf nu een nieuwe boost…

Baby in mijn hoofd

Ik kus je, ik sus je
Ik doof en ik blus je
Je blijft heel dichtbij me
Maar in mijn hoofd rust je

Uit: Dat ik je mis (2013), Maaike Ouboter

Zo begint Ellen van der Valk haar boek Baby in mijn hoofd. Ik was meteen geraakt. Deze vier zinnetjes geven perfect weer hoe ik steeds vaker over mijn kinderwens denk…

Ik kreeg Baby in mijn hoofd cadeau van Jan voor Nieuwjaar. Ik was er heel blij mee (ik zette het zelf op mijn verlanglijstje), en herlees het binnenkort zeker nog een keer. In het boek vertelt Ellen haar persoonlijk verhaal: over haar kinderwens, de fertiliteitsbehandelingen toen zwanger worden niet vanzelf ging én haar worstelingen om te stoppen met die behandelingen. Zonder het zo gewenste kind om voor te zorgen.

Het is net die laatste fase -het stoppen met behandelen- waar ik zo graag over las. Ik vrees dat dat wel iets zegt over wat er momenteel in mij omgaat. Ondanks mijn nog steeds grote wens, lees ik blijkbaar liever over iemand die ermee kapt dan over iemand die haar grenzen (nog maar eens) verlegt en doorgaat.

Ik las Baby in mijn hoofd zo graag, omdat ik er mezelf erg in herkende. Maar vooral: het boek bevat een heel hoopgevende boodschap. Namelijk dat je, met vallen en opstaan, het gemis van een kind dat nooit komt echt kunt overwinnen. Dat het kan: rust vinden in je hoofd, en een vervuld en gelukkig leven leiden zonder uitgekomen kinderwens.

Om dat te bereiken vormt Ellen haar kinderwens -bron van onvrede en onrust- om tot drijfveer. Een drijfveer om zichzelf steeds beter te leren kennen en om de dingen die ze niet kan veranderen te leren accepteren. Ze slaagt erin afstand te scheppen tussen zichzelf en haar wens, waardoor ze meer zuurstof krijgt om de situatie vanuit andere hoeken te bekijken. Ze stopt met zich blind te staren op het gemis.

Na Baby in mijn hoofd heb ik nog nooit zo sterk geloofd dat de onweerswolken boven mijn hoofd, uiteindelijk echt weg zullen drijven. Natuurlijk  is er nog veel werk aan de winkel. Ellen ging haar weg, en verdiepte zich in yoga en de filosofie daarachter. Ik moet mijn weg nog gaan. Maar er is iemand die me voorging, en dat inspireert. Merci Ellen!

Flashback

Het hele idee om te stoppen met behandelen is zeker niet nieuw voor ons. Meer nog: eigenlijk beslisten we al eens om ermee te stoppen!

Het was ongeveer een dik jaar geleden: eind 2015. We waren bezig met onze vijfde icsi. Onze laatste terugbetaalde poging. Na de terugplaatsing van twee mooie embryo’s, tijdens de weken waarop we wachtten op het resultaat, had ik heel sterk het gevoel: dit was de laatste keer. Wat het resultaat ook mocht zijn, ik wilde mijn leven terug. Ik wilde aan de slag met en genieten van alle dingen die spontaan onze richting uitkwamen. Ik wilde stoppen met streven naar iets wat blijkbaar niet voor ons was weggelegd.

Een poosje later kregen we wel fantastisch nieuws: de behandeling was gelukt, ik was zwanger!! Een zalig roze wolkje dreef voorbij en we droomden, voorzichtig maar gelukkig, van wat er allemaal komen zou. Het wolkje veranderde echter snel in een onweerswolk: het hcg (zwangerschapshormoon) in mijn bloed steeg wel, maar onvoldoende om van een gezonde zwangerschap te spreken. Wat volgde waren enkele weken van onzekerheid, met verschillende bloedprikken en echo’s om de situatie op de voet te volgen. Want er was wel een groeiend vruchtzakje te zien, maar geen nieuw leven in dat zakje. Resultaat: ik was zwanger van een zakje, en had (voor de tweede keer) een miskraam.

Het klinkt misschien raar maar toen de miskraam achter de rug was, voelde ik voornamelijk opluchting. Omdat er eindelijk duidelijkheid was. We wisten al langer dat het niet goed zat. En hoe verdrietig dat op dat moment ook was: ik wilde dat moeder natuur haar zin kreeg en haar werk deed. Dat zakje -ook al zag ik het graag- moest er uit.

Daarnaast voelde ik opluchting om de keuze om helemaal te stoppen met behandelen. Ik twijfelde geen seconde dat dat een goede beslissing was. Het voelde zo fijn om weer zelf achter het stuur te kruipen van mijn leven, en plannen te maken zonder rekening te houden met de praktische (en emotionele) rompslomp van de behandelingen.

Enkele maanden gingen voorbij voor we een afspraak hadden met de dokter om het verloop van die laatste behandeling te bespreken. In die maanden gebeurde er niet veel, buiten een beetje op adem komen van ons zwangerschapsavontuur.

Toen we naar het ziekenhuis reden voor het eindgesprek, zat Jan met het gevoel van: wat gaan we daar nog doen? Maar ik vond het belangrijk om dit gesprek toch te hebben. Om alles goed af te sluiten. Ik had ook alle medicatie die ik niet had gebruikt mee, om af te geven. Zo kon ze dienen voor lotgenoten die nog in het traject zaten, en hopelijk meer geluk hadden dan wij. Het zou voor mijn een soort van symbolische overdacht worden.

Maar tijdens het gesprek met de dokter gebeurde er iets, vooral bij mij. De dokter was er gezien ons traject van overtuigd dat als we verder gingen met behandelen, de zwangerschap uiteindelijk wel zou volgen. Ze kon uiteraard niets beloven, maar ze sprak van nog een poging of drie. Bovendien kon ik de medicatie die ik mee had niet afgeven. Wegens interne afspraken mocht dat niet. Zeker niet om door te geven aan andere patiënten (wat ik wel begrijp).

Dus: na afloop van het gesprek reden wij met de medicatie terug naar huis. En met de woorden van de dokter nazinderend in mijn oor: nog drie keer proberen, en het kon zomaar lukken. En Jan? Die bleef rustig, slaakte een zuchtje en zag de volgende bui -lees: nieuwe behandeling- in de verte al hangen…

Moed²

Ik denk er nu elke dag over na: zullen we doorgaan met behandelen, of stoppen we? Ik ben er in elk geval uit wat ik praktisch moet doen, als we verder willen behandelen:

• ik bel -liefst vandaag nog- naar het ziekenhuis om een afspraak te maken. Want de klok tikt. Eind maart word ik 39, en ik heb het idee dat de hormonen beter aanslaan als ik meerdere behandelingen na elkaar doe. De vorige behandeling is intussen een maand geleden…
• we kiezen voor een ander ziekenhuis. Niet omdat we niet tevreden zijn over het huidige, maar om de ‘wat als’ uit te sluiten als de behandelingen blijven mislukken. “Wat als ik veranderd was van ziekenhuis, had dat geholpen?”
• ik weet met welk ziekenhuis ik in zee wil. De dokter die ons lang begeleidde in Leuven vertrok op een bepaald moment en werd diensthoofd fertiliteit in Antwerpen. Ik was haar toen het liefst achterna gegaan, want ik vond haar een hele goeie. Ze was naast arts ook een halve psychologe, en dat is een combi die je niet vaak ziet. Om praktische reden hebben we dat toen niet gedaan. Misschien is het nu een goed moment om de overstap toch te maken?

Tot zover het actieplan in mijn hoofd. Duidelijk en eenvoudig. Het enige wat me ontbreekt is… de moed. De moed om alle stappen die op dit actieplan volgen tot een goed einde te brengen. Want wat als ik de moed niet vind om een nieuwe behandeling op te starten? Dan moet ik de moed vinden om de consequenties van die keuze te accepteren. En daar wringt het schoentje. Pfff -excusez le mot- kak.

Misschien klinkt het vreemd, maar kiezen om niet meer te behandelen voelt alsof ik zelf kies voor een kinderloos leven. Terwijl dat allerminst mijn keuze is! Objectief gezien is onze kinderloosheid eerder een gevolg van:

• De omstandigheden in ons leven. Ik ontmoette Jan toen ik 31 was. Waren we elkaar tien jaar eerder tegen gekomen, dan hadden we deze problemen misschien niet gekend.
• Moeder natuur die niet mee wil. Voor de behandelingen -en regelmatig tussendoor- lieten we moeder natuur haar gang gaan. Zodat het ons ook ‘zomaar’ had kunnen overkomen. Maar dat gebeurde niet. Komt dat door mijn endometrioseverleden? Omdat wij simpelweg niet ‘matchen’? Of ligt er een andere reden aan de basis?
• De huidige grenzen van de wetenschap. Op wetenschappelijk vlak is er enorm veel mogelijk. Veel koppels die anders kinderloos zouden blijven, zien hun wens dankzij de wetenschap toch in vervulling gaan. In België kan je rekenen op 6 terugbetaalde pogingen, omdat de meerderheid daarmee verder geholpen is. Wij vallen niet onder deze categorie. Dat wil niet zeggen dat het nooit zou lukken, maar… het zet je minstens aan het denken.

Ook al garandeert verder behandelen niet dat we niet kinderloos zullen blijven, toch voelt stoppen voor mij als ‘kiezen’ voor een kinderloos leven.Want hebben we echt alles geprobeerd? Moeten we niet eens naar Spanje gaan, want daar durven ze meer? Of naar Duitsland, daar hebben ze andere inzichten? Of moeten we hier blijven verder proberen, want het is de aanhouder die wint? En hebben we wel genoeg nagedacht over donormateriaal?

De wetenschap is een mooie zaak, voor wie er baat bij heeft. Maar het lijkt me dat de ‘achterblijvers’ het extra moeilijk hebben. Want waar ligt je eigen grens, ten opzichte van de wetenschappelijke grenzen? Waar kan je terecht voor advies daarover? Dat mis ik al een hele tijd -en meer dan ooit vandaag- in ons fertiliteitsavontuur…

Doen we het, of niet

Er verstreek intussen een maand sinds we het slechte nieuws te horen kregen dat we na onze laatste icsi geen embryo in mijn baarmoeder mochten ontvangen. Ik besloot mezelf even tijd te geven om op adem te komen, en begin januari een beslissing te nemen: starten met een nieuwe behandeling of stoppen met de medische santeboetiek. Welnu: begin januari is nu, maar ik weet niet wat gedaan.

Dit zijn wij tijdens een berekoude maar zalige boswandeling op de laatste dag van 2016!

Objectief lijkt het een makkelijke beslissing. Willen we nog steeds kinderen? Ja! Zien de dokters het nog zitten om een nieuwe behandeling op te starten? Waarschijnlijk wel. Hebben we de centen om ervoor te betalen? Ja. Wel dan… doen zeker? Toch kan ik mezelf er niet toe bewegen om de telefoon te nemen en een afspraak te maken. De tegenzin is zo groot, dat ik dat gevoel niet zomaar kan negeren.

Oké, we beginnen opnieuw. Willen we nog steeds kinderen? Ja! Zien wij het zitten om een nieuwe behandeling te starten? Mijn vriend is er geen voorstander meer van (maar wil er wel nog eens voor gaan, als ik het wil). Maar als ik eerlijk ben zie ik een nieuwe afsprakenresem, de kilo extra hormonen, de punctie en de emotionele achtbaan met (misschien) als apotheose alweer een teleurstelling niet meer zitten. Wel, dan stoppen we toch?

Maar wat dan met onze kinderwens? Die is er nog steeds. Wat mij betreft reuzegroot en huizenhoog! Bah bah. Stom begin van het nieuwe jaar. En een duidelijke ‘call to action’: deze knoop moet ontward worden want het dilemma houdt me elke dag stevig bezig, en zal zich niet vanzelf oplossen.